عکس ، این نقطه آبی کمرنگ زمین ماست - وبلاگ گل یخ

به گزارش وبلاگ گل یخ، دانشمندان می گویند سوخت دوفضاپیمای وویجر 1 و 2، که حدود نیم قرن پیش به فضا پرتاب شدند و تا کنون بیش از 16 میلیارد کیلومتر را در پهنه کیهان پیموده اند، رفته رفته به سرانجام می رسد.

به گزارش وبلاگ گل یخ ، وویجر 1 و 2 بیشتر از هر کاوشگر دیگر ساخته شده به دست بشر توانسته اند از زمین دور شوند و به جمع آوری و ارسال داده ها و تصاویر بپردازند. حالا اما پس از گذشت 50 سال، ارتباط آنها با زمین کمتر و محدودتر می گردد.

در پروژه ای که روزگاری 300 دانشمند ناسا روی آن کار می کردند، اکنون تنها 12 نفر مشغول به فعالیت هستند.

آلن کامینگز، دانشمند تحقیقاتی ارشد در موسسه فناوری کالیفرنیا، که در دهه هفتاد میلادی کار بر روی ماموریت وویجرها را آغاز کرد می گوید: وویجرها به ما دیدگاه جدیدی از منظومه شمسی بیرونی ارائه کردند، برخلاف هر چیزی که می توانستیم تصور کنیم. آنها در شمار ماموریت هایی چون تلسکوپ هابل و جیمز وب قرار دارند.

در مجموع، این دو فضاپیما 67 هزار تصویر از منظومه شمسی ما گرفتند که آخرین آن عکس نقطه آبی کمرنگ بود که کوچکی و حقارت زمین در مقایسه با عظمت کیهان را نشان می داد.

نقطه کمرنگ آبی؛ عکسی که فضاپیمای وویجر 1 از فاصله 6 میلیارد کیلومتری از کره زمین گرفت

این در حالی است که کل سیستم کامپیوتری و ناوبری وویجر 1 فقط با 69.63 کیلوبایت حافظه کار می نماید. سوزان داد، مدیر پروژه وویجر، می گوید: دکمه ای که برای باز کردن درب خودروی خود فشار می دهید، قدرت محاسباتی بیشتری نسبت به فضاپیماهای وویجر دارد.

هر دو وویجر در ابتدا به عنوان ماموریت های پنج ساله برنامه ریزی شده بودند، اما دانشمندان انتظار داشتند فضاپیماها بتوانند حداقل 30 تا 40 سال دوام بیاورد. ادامه کار آنها پس از نیم قرن مرهون کار یک تیم مهندسی خبره است.

با این حال اکنون با رو به اتمام بودن سوخت پلوتونیومی این دو فضاپیما، که تخمین زده می گردد در سال 2025 تمام شوند، مهندسان مجبور شده اند ابزارهای مختلف آنها را خاموش نمایند تا وویجرها بتوانند مدتی بیشتر به کار خود ادامه دهند و داده ها را به زمین بفرستند.

دکتر کامینگز می گوید زمانی که وویجرها قدرت و ارتباطات خود را از دست بدهند، به سفر خود ادامه خواهند داد. او افزود: من فکر می کنم این یک میلیارد سال طول خواهد کشید. چیزی برای متوقف کردن آنها وجود ندارد.

آقای کامینگز با اشاره به زمانی که کار بر روی تلسکوپ های این فضاپیماها را در بیش از نیم قرن پیش آغاز کرد می گوید: اولین حرف نام کوچکم روی یکی از تلسکوپ ها خراشیده شده است. بنابراین حدس می زنم جاودانه خواهم شد.

داده های وویجر 1 و 2 در سال های اخیر به طور فزاینده ای هیجان انگیزتر شده اند، زیرا این دو فضاپیما اکنون در فضای بین ستاره ای هستند، منطقه ای از فضا که فراتر از تاثیرات خورشید قرار می گیرد.

در فضای بین ستاره ای، پرتوها به وسیله خورشید و سایر موانع در منظومه شمسی مختل نمی شوند و به همین دلیل دانشمندان یک دسترسی مستقیم به ذرات و پرتوهای فضایی پیدا می نمایند.

پس از عبور از چهار سیاره غول پیکر مشتری، زحل، نپتون و اورانوس، بسیاری از ابزارها همچنان در حال کار بودند؛ بنابراین برای این فضاپیماها ماموریتی بین ستاره ای تعریف شد. در سال 2012، وویجر 1 اولین فضاپیمای ساخت بشر بود که وارد فضای بین ستاره ای شد و وویجر 2 شش سال بعد در سال 2018 در پی آن رفت.

با این حال وویجرها در طول مسیرشان به مسائل فنی زیادی برخورده اند. سال 2022 کامپیوتر وویجر 1 دچار نقص فنی شد که مهندسان از زمین آن را رفع کردند، اما حالا مجددا یکی از کامپیوترهای داخلی این فضاپیما عیب نموده است. امری که می تواند ماموریت آن را به خطر بیندازد.

دانشمندان انتظار دارند علیرغم این موانع، وویجرها چند سال دیگر هم به ارسال داده های خود به زمین ادامه دهند تا قبل از اینکه برای همواره خاموش شده و در فضا سرگردان شوند.

ناسا می گوید وویجر 1 در سال 40 هزار و 272 میلادی به فاصله 1.7 سال نوری از ستاره ای در صورت فلکی زرافه به نام گلیزه 445 می رسد.

لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه ماموریت وویجر در آزمایشگاه رانش جت ناسا، می گوید: ماموریت علمی به خاتمه خواهد رسید، اما بخشی از وویجر و بخشی از ما در فضای بین ستاره ای به سفر ادامه خواهند داد.

5858